RZĄD DOSKONAŁY - Jakub Gołąb

„Rząd doskonały. Dobór, dopasowanie, działanie” to kontynuacja świetnie przyjętej pierwszej książki Jakuba Gołąba pt. „Kopyta doskonałe. Naturalna pielęgnacja i rehabilitacja” (wyd. 2011, Tartak Wyrazów, IPS).

I znów – jest to de facto pierwsza w Polsce pozycja polskiego autora poświęcona dogłębnie temu tematowi. Podobnie jak w książce na temat kopyt, Autor opiera się przede wszystkim na najnowszych naukowych badaniach i literaturze, a także doświadczeniach własnych, nierzadko weryfikujących te badania.

Rzetelne i szczegółowe omówienia sposobu działania i skutków używania rozmaitych rodzajów ogłowi i siodeł uzupełniają liczne kolorowe zdjęcia i dokładne rysunki. Co ważne, całość, podobnie jak w przypadku „Kopyt doskonałych”, napisana jest w stylu pasjonującego wykładu i świetnie się czyta.
To książka, na którą od dawna czekali właściciele koni.

O Autorze (skrzydełko)
Jakub Gołąb, wrocławianin, jest z wykształcenia lekarzem weterynarii, a z doświadczenia wieloletnim opiekunem koni, z którymi mieszka i pracuje, ucząc je i obserwując. Swoje spostrzeżenia i wiedzę praktyczna przekazuje podczas warsztatów „Kon naturalny, naturalny jeździec”, poświęconych żywieniu, pielęgnacji, szkoleniu, biomechanice i psychologii koni, a także na warsztatach pielęgnacji i rehabilitacji kopyt, pt. „Kopyta doskonałe”.

Druga pasja autora są umysły zwierząt. Dlatego od lat śledzi najnowsze odkrycia neurobiologii i psychologii, dotyczące mechanizmów uczenia, emocji i inteligencji. Jak przekładają się one na praktykę, sprawdza m.in. podczas warsztatów „Najpierw wytresuj kurczaka” i „Jeden świat – wiele umysłów”, których uczestnicy doskonalą umiejętności trenerskie, pracując z kurami.
Artykuły o tych warsztatach zamieściła m.in. „Polityka” (nr19/2011), a wcześniej „Mój pies” (12/2008) i „Gazeta Wrocławska” (11.04.2008), o samej metodzie zaś napisał „Świat Koni” (2/2008).
Autor wraz z żoną prowadzi w Jarkowie – małej wiosce niedaleko Kudowy-Zdroju, u podnóża Gór Orlickich - gospodarstwo Rancho Stokrotka. Oprócz ośmiu koni, mieszka w nim piec kotów, pies, świnka peruwiańska, dwie świnki morskie, królik, wąż zbożowy oraz zmienna liczba kur różnych ras.

Wstęp.
Korytarz w stajni. Rząd boksów. Stojące konie. Odgłos żutego siana, parsknięcia. Zza drzwi jednego z boksów dochodzi fragment rozmowy:
„Ale panie doktorze, ja czytałam, że konie powinny chodzić od piętki”.
„Co pani opowiada. Konie zawsze chodzą od palca. Nigdy nie widziałem konia chodzącego od piętki. Takie konie nie istnieją”.
Rzeczywiście – takie konie w zgodzie z jego doświadczeniem nie istnieją... Ale czy patologia musi być normą?
Większość z nas – właścicieli koni, zajmujących się ich hodowlą, uprawiających jazdę konną, pracujących z końmi – zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, jak powinno wyglądać i funkcjonować prawidłowe kopyto. Dotyczy to również, niestety, większości kowali i lekarzy weterynarii, którym całe nasze otoczenie nakazuje ślepo wierzyć („weterynarz powiedział” ucina wszelkie dyskusje) w kwestii tego, co jest „dobre, zdrowe i normalne”. Nie do końca są oni temu winni – niezliczone podręczniki pełne są zdjęć i rysunków zdeformowanych kopyt podpisanych jako „normalne” czy „prawidłowe”. Wiele ilustracji pokazuje kopyta podkute, a przecież podkowa i gwoździe nie są częścią końskiej anatomii. I o ile kopyta na nich przedstawione można uznać (niestety!) za „normalne” w sensie „powszechne”, to na pewno nie w znaczeniu „zdrowe i poprawnie funkcjonujące”.
Duża część odpowiedzialności za tę niewiedzę spoczywa jednak bezpośrednio właśnie na lekarzach weterynarii i kowalach – to ich niechęć do poszerzania wiedzy wychodzącej
poza to, co „zawsze się robiło”. Świat idzie naprzód; nauka rozwiązuje wciąż nowe zagadki i odpowiada na stare pytania.
Wiele tych odpowiedzi często przekreśla to, co było uznawane za słuszne przez stulecia. W dziedzinie poznania budowy i funkcji kopyta, powiązań pewnych jego schorzeń z żywieniem czy zapatrywań na sposoby terapii dowiedzieliśmy się w ciągu ostatnich kilkunastu lat więcej niż przez kilka poprzednich stuleci. Czy w tym kontekście zdanie „od 30 lat leczę/kuję konie i zawsze tak robiłem” dobrze świadczy.
o tym, kto je wypowiada?
Co gorsza, takie przywiązanie do tradycyjnej wiedzy wyrządza wiele szkody. Sposób, w jaki zostaliśmy nauczeni utrzymywać, strugać i kuć konie, stoi w jawnej sprzeczności
z tym, do czego zostały stworzone. Nic więc dziwnego, że reagują kontuzjami, chorobami i różnego rodzaju „problemami”, które próbujemy naprawiać, stosując te same metody, które do nich doprowadziły.
Na szczęście powoli ten obraz zaczyna się zmieniać. Coraz większej rzeszy świadomych właścicieli koni nie wystarcza stwierdzenie „bo tak się robi”. Szukają informacji i znajdują je; uczestniczą w warsztatach, sympozjach, sami zdobywają doświadczenie na własnych koniach. Poważną przeszkodą w zdobyciu informacji jest dla niektórych bariera językowa; niewiele jest bowiem ogólnodostępnych pozycji w języku polskim.
Mam nadzieję, że książka ta choć w niewielkim stopniu pomoże to zmienić. Starałem się w niej zawrzeć to wszystko, czego dowiedziałem się w ciągu prawie dziesięciu lat zajmowania się tą tematyką, a co nadal jest aktualne: z jednej strony najnowsze światowe badania, z drugiej – moje własne doświadczenia i pomysły.
Oczywiście, jak żadna wiedza, nie jest ona ani kompletna, ani jedynie słuszna; każdy koń, prowadzone przeze mnie warsztaty, przeczytana praca naukowa dokładają kolejny kawałek do tej układanki, czasem burząc dotychczasowy porządek.

Format: 14 x 20cm, stron: 299, oprawa: miękka ze skrzydełkami.

Data wydania: Czerwiec 2012

Autor: Jakub Gołąb

Wydawca: IPS